Ailelerin “Başkaları Ne Der?” Düşüncesi

21.09.2018

Hikaye nasıl mı başlamıştı?

Yetişkin, günlük hayatta karşılaştığın sorunlardan kaçış olarak kumar oynamayı tercih ettiğini dile getirmiş, kaybettiklerini kazanmak için tekrar kumar oynadığını ve aynı zamanda da günün önemli bir kısmını kumar oynayarak ya da oynayacağım zamanı düşünerek/planlayarak geçirdiğini dile getiriyordu.

"Artık oynamayacağım" deyip tekrar kendini oynamaktan alıkoyamadığını söyleyen yetişkin, başarısız bırakma girişimlerin sıklıkla olduğunu belirttiği an, ebeveyn ne yapabilirim diye araştırmaya başlamış ve kumar bağımlılığı danışmanlığı almaya karar vermişti.

Bir zamanlar tedavi olmak istemeyen yetişkin, oynamaya devam etmesine rağmen hayatımda iyileşme olsun istiyorum sözü ile danışmanlık almaya karar vermişti.

Danışmanlık için geldiğinde, bir anne söz hakkı istedi ve söyledikleri aynen şu şekildeydi: "Biz nerede hata yaptık kumar oynamaya başladı bu çocuk." dedi ve gözyaşı dökmeye başladı.

Bir annenin hıçkırıkla dolu ağlaması aslında, O kumar oynayacak biri değil, mutlaka bir yanlışlık olmalı. Eyvah! Şimdi ne yapacağız haykırışıydı da adeta çoğu ebeveynin haykırışı gibiydi… Diğer ailelerin de başlarını sağlamaları, evet evet kesinlikle diye fısıltıları bunu gözler önüne seriyordu.

Bunu bize nasıl yapar… Yakınından beklemediği davranışları gösterdiği için ebeveyn; hayal kırıklığı yaşamıştı, kendisinin bir hata yaptığını düşüyor ve bu nedenle kendini suçluyordu; çoğu anne baba gibi… İşte tam bu noktada bir ebeveyni bu sürece getiren şeyin aynı zamanda çevre baskısını bunu bize nasıl yapar haykırışlarının senfonisiydi. Aman kimse duymasın, birileri duyarsa rezil olurum, duyulursa komşulara nasıl açıklarım, elalem ne der… Bu notalar tüm ailelere tanıdık gelmişti…

Bir tarafta oynayan kişinin: süreci hep gizlilikle götürmesi, çevreden saklamaya çalışması, bağımlılığı besliyordu ve gizledikçe de bağımlılık oyununu sürdürüyordu.

Diğer tarafta, genelde utançları nedeniyle bu durumu saklayan yakınlar, yakınanlar... Oysaki durum saklamış olmak, oynayan kişiyi utanç duymaktan kurtarır.

Halbuki onun belki de utanması veya biraz zora girmesi gerekmektedir; çünkü zorlanmadıkça bırakmazlar. Hatta bazen yakınlar saklamak için ondan daha fazla çaba gösterirler. İşte o zaman saklamanın oynayan kişinin yaşamanı kolaylaştıracağı artık tüm aile tarafından biliniyordu.

Yaşam alanlarının iyileşmesine neden olan bir süreç başlamıştı, bundan sonrası için önemli olan: süreci sürdürebilme başarısını göstermek.

Yetişkin: Başaracağıma inanıyorum

Ebeveynler: Bize yine yalan konuşmasından korkuyoruz, ona aynı zamanda öfke duyuyoruz ama bu süreç sabır isteyen bir süreç, bu durumu birlikte aşacağız diyerek;

Tedaviye motive olmanın tablosundaki fırçaların izleri bu dokunuşlarla başlamıştı…

Psikolog Emre Yılmaz

PAYLAŞ